چکیده
زمينه و اهداف: وانکومايسين در درمان عفونتهاي ايجاد شده توسط استافيلوکوکوس اورئوس مقاوم به متي سيلين بطور وسيعي استفاده مي شود که اين امر موجب افزايش مقاومت به وانکومايسين وگسترش سويه هاي استافيلوکوکوس اورئوس داراي مقاومت ناهمگون نسبت به وانکومايسين، استافيلوکوکوس اورئوس داراي مقاومت حدواسط به وانکومايسين و استافيلوکوکوس اورئوس مقاوم به وانکومايسين در قسمتهاي مختلف دنيا شده ونگراني بزرگي را در مورد نمونه هاي باليني بوجود آورده است. اين مطالعه جهت ارزيابي احتمال حضور اين سويه ها و ميزان آن در بيمارستانهاي شهر تبريز انجام شد.
روش بررسي: تعداد 100 سويه استافيلوکوکوس اورئوس از بيماران بستري در بيمارستانهاي شهر تبريز در مدت 11 ماه ايزوله شد. تمامي سويه ها به کمک تستهاي ميکروسکوپي، کوآگولاز، کاتالاز، aseDN تعيين هويت شد و سپس حساسيت سويه ها در برابر وانکومايسين به روش ديسک آگار ديفيوژن و( Minimum inhibitory concentration) MIC آنها با روش E-test تعيين شد و نتايج با هم مقايسه گرديد. همچنين براي شناسايي سويه هاي داراي مقاومت ناهمگون نسبت به وانکومايسين از روش آناليز جمعيتي استفاده شد.
يافته ها: از 100 سويه استافيلوکوکوس اورئوس بررسي شده، 98% آنها به وانکومايسين حساس و دامنه MIC سويه هاي آزمايش شده بين µg/ml 5/1 تا µg/ml 3 بود . فقط دو مورد ايزوله با µg/ml 4 = MIC بدست آمد که مطالعات بعدي با روش آناليز جمعيتي مؤيد سويه هاي استافيلوکوکوس اورئوس داراي مقاومت ناهمگون نسبت به وانکومايسين در اين ايزوله ها با µg/ml 8 ≤ MIC بود . در تست حساسيت به 11 نوع آنتي بيوتيک با روش ديسک آگار ديفيوژن نيزحساسيت سويه ها به ترتيب زير بود: وانکومايسين (100%)، ريفامپين (100%)، سيپروفلوکساسين (100%)، کوتريموکسازول (100%)، سفالوتين(74%)، متي سيلين (62% )، کلرامفنيکل(44% )، کليندامايسين (43% )، جنتاميسين (36 % )، اريترومايسين (31% ) و پني سيلين G (1% ).
نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان مي دهد که از وانكومايسين هنوز مي توان در درمان استافيلوکوکوس اورئوس استفاده كرد ولي با توجه به اينکه در ميان فقط 100 سويه باليني بررسي شده مواجه با دو سويه داراي مقاومت ناهمگون نسبت به وانکومايسين (2%) بوديم و نيز ظهور سويه هاي استافيلوکوکوس اورئوس با مقاومت حدواسط و مقاومت کامل در برخي از کشورهاي جهان، انجام تستهاي حساسيت به روش و تعيين MIC قبل از شروع درمان، جهت مشخص شدن حساسيت سويه هاي مورد آزمايش در مقابل وانکومايسين، در رديابي سويه هاي مقاوم احتمالي و کاهش بروز مقاومتهاي بيمارستاني و جلوگيري از شيوع سويه هاي مقاوم اهميت زيادي دارد.