چکیده
زمينه و اهداف: با افزايش سن برخي عملكردهاي سيستم عصبي از جمله حافظه فضائي تضعيف ميگردد. نشان داده شده است كه فعاليت بدني منظم در كوتاه مدت قادر به بهبود وضعيت حافظه بوده ولي در طولاني مدت هنوز بررسيهاي جامعي انجام نگرفته است. بدين منظور تصميم گرفته شد تاثير فعاليت بدني طولاني مدت بر روي يادگيري و حافظه فضائي در جواني ( 6 ماهگي ) و ميانسالي (12 ماهگي) در رتهاي نر مورد بررسي قرار گيرد.
روش بررسي: رتها از سه ماهگي انتخاب شدند. رتهاي گروه تست (كه 6 روز هفته به مدت يك ساعت با سرعت 22 متر در دقيقه به مدت 3 و 9 ماه توسط تريدميل دويده اند) و رتهاي گروه كنترل (بدون فعاليت بدني) پس از رسيدن به سن مورد نظر توسط ماز آبي موريس به مدت 7 روز آزمايش شدند.
يافته ها: فعاليت ورزشي سبب افزايش يادگيري و حافظه فضائي با كاهش زمان سپري شده و مسافت طي شده تا رسيدن به صفحه پنهان در تيمار جوان گرديد(05/0 P<). در ميانسالي مقايسه آماري تفاوت معني داري بين گروه تست و كنترل معين نساخت. حافظه فضايي در هر دو گروه کنترل و تست 12 ماهه در مقايسه با گروه 6 ماهه بطور معني داري بهبود يافت(05/0 P<).
نتيجه گيري: فعاليت بدني طولاني مدت و منظم در سنين جواني رت ( 6 ماهگي ) قابليت افزايش يادگيري و حافظه فضائي را دارد. با افزايش سن تا ميانسالي(12 ماهگي) حافظه فضائي سير صعودي در پيش داشت ولي با گروه کنترل، فاقد اختلاف معني دار بود.