چکیده
زمينه و اهداف : در اكثر جوامع از جمله در كشور ما بيماريهاي عروق كرونر عامل اصلي مرگ و مير محسوب مي شوند. طي چند دهه اخيركنترل عوامل خطرو پيدايش روش هاي جديد درماني باعث كاهش شيوع و نيز كشندگي سكته قلبي حاد شده است.هدف مطالعه حاضر بررسي روند اين تغييرات در مركز ما و بررسي تاثير آن بر عوارض و مرگ و مير بيماران در بيست سال گذشته است.
روش بررسي: پرونده 600 بيمار دچار سكته قلبي حاد كه در بيمارستان شهيد مدني تبريز طي دو دهه گذشته بستري بوده اند (سال هاي 1365 الي 1384) در يك مطالعه توصيفي-تحليلي بررسي شد. ويژگي هاي عمومي بيماران، عوامل خطر، عوارض، درمان ها و ميزان مرگ و مير بيمارستاني ارزيابي شد. بيماران در سه گروه 200 نفري وارد مطالعه شدند: سال هاي 71-1365 (عمدتا درمان دارويي بدون ريپرفيوژن تراپي)، سال هاي 77-1372 (شروع ترومبولتيك تراپي در اين مركز) و سال هاي 84-1378 (فراهم آمدن امكان آنژيوپلاستي در اين مركز)و پارامترهاي اشاره شده بين اين سه گروه مقايسه گرديد.
يافته ها: از 600 بيمار مورد بررسي 440 نفر(73.3%) مذكر و160نفر (26.7%) مونث و سن متوسط بيماران 61/11±03/60 سال بود. متوسط سني (001/0>P)، شيوع هيپرليپيدمي (001/0=P)، تاكيكاردي يا فيبريلاسيون بطني بعد از روز دوم (024/0=P)، تجويز بتابلوكر (001/0>P)، مهاركننده هاي آنزيم مبدل آنژيوتانسين (001/0>P)، استرپتوكيناز (001/0>P) و آنژيوپلاستي (001/0>P) بطور معني داري طي اين دوره افزايش يافته بود. از طرف ديگر، متوسط مدت بستري (001/0>P)و شيوع سيگار كشيدن (001/0>P)، طي دو دهه اخير بطور معني داري كمتر شده است. از نظر ميزان مرگ و مير (533/0=P) و نارسايي قلبي (403/0=P) تفاوت معني داري وجود نداشت.
نتيجه گيری: نتايج ما نشان دهنده بهبود اساسي در روند اداره بيماران دچار سكته حاد قلبي در بيست سال گذشته منطبق با دستورالعمل هاي بين المللي است؛ با اين وجود بعلت عدم توسعه مناسب درمانهاي مبتني بر پرفيوژن مجدد كرونر تغيير قابل توجهي در شيوع عوارض اصلي و مرگ و مير بيماران بوجود نيامده است.