چکیده
زمينه و اهداف: در سالهاي اخير شيوع عفونت هاي ناشي از باكتري نايسريا گونوره (گنوكوك) در كشورهاي مختلف جهان، بخصوص جهان سوم افزايش قابل ملاحظه‌اي داشته است. اغلب سويه هاي جدا شده از بيماران، مقاومت متعددي را نسبت به آنتي بيوتيكهاي مؤثر بر روي اين باكتري نشان مي دهند . يكي از مهمترين آنها، ظهور سويه‌هاي مولد آنزيم بتالاكتاماز است كه ژن آن بر روي پلاسميدهاي با وزن ملكولي بالا قرار دارد.اطلاعات اندكي در مورد ميزان مقاومت دارويي و الگوي پلاسميد در سويه هاي نايسر يا گونوره در ايران وجود دارد.
روش برسي: در اين تحقيق از 205 بيمار با علائم اورتريت و سرويست چركي مراجعه كننده به چهار مركز درماني اورولوژي، زنان و عفوني در سطح شهر كرمان از آبان ماه 1384 تا خرداد ماه 1385 كه مورد بررسي قرار گرفتند، تعداد 37 مورد مثبت باكتري گنوكوك جدا شد. براي شناسايي ايزوله ها، نمونه هاي چركي جدا شده از بيماران ابتدا رنگ‌آميزي گرم شدند و باكتريها در محيط اختصاصي تايرمارتين تغييريافته (MTM) حاوي VCNT و 2% هموگلوبين و آگار شكلاتي كشت داده شدند. سپس تستهاي تشخيصي اكسيداز، كاتالاز و تخمير قندها براي هر ايزوله بطور جداگانه انجام شد. حساسيت دارويي ايزوله ها توسط تست هاي انتشار ديسك در آگار و متد MIC مشخص شد و توليد بتالاكتماز و وجود پلاسميد در ميان ايزوله‌ها نيز مورد بررسي قرار گرفت.
يافته ها: 83% از ايزوله‌هاي گنوكوك به پني سيلين و 9/72% به تتراسيكلين مقاوم بودند ] μg/ml 2 MIC ≥ [ ، اين در حالي بود كه 78% ايزوله ها به سيپروفلوكساسين، 5/67% به سفترياكسون و 62% به سفتازيديم حساس بودند μg/ml] 05/0 MIC [ (05/0 P ≤).
نتيجه گيري: 54% از ايزوله‌هايي كه مقاوم به پني سيلين بودند توليد آنزيم بتالاكتاماز مي‌كردند. مطالعه الگوي پلاسميدي ايزوله‌ها در آگارز ژل سه نوع پلاسميد با وزن ملكولي بالا را نشان داد. در حاليكه اغلب سويه ها فاقد هر نوع پلاسميدي بودند.