تاثیر فعالیت ورزشی هوازی تناوبی، تداومی و ترکیبی بر هورمون IGF-1 و ترکیب بدنی بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به NAFLD

چکیده

زمینه. هورمون IGF-1 در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 و NAFLD کاهش می­یابد. تاثیر فعالیت ورزشی بر این هورمون به پژوهش­های بیشتری نیاز دارد. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر تمرین هوازی تناوبی، تداومی و ترکیبی بر هورمون IGF-1 و ترکیب بدنی بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به NAFLD است.

روش ­کار. در این مطالعه، 40 زن دیابتی نوع 2 مبتلا به NAFLD (با میانگین سن 5/4 ± 6/50 سال، قد 07/0 ± 58/1 متر، وزن 9/9 ± 4/74 کیلوگرم) به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. گروه­های تمرینی به مدت 2 ماه و سه روز در هفته تمرین را روی دوچرخه ثابت انجام دادند. گروه­ها شامل گروه تمرین هوازی تناوبی (با شدت 75-80% تواتر قلبی بیشینه)، گروه تمرین هوازی تداومی (با شدت 60-75% درصد تواتر قلبی بیشینه)، گروه تمرین ترکیبی (تناوبی و تداومی) و گروه کنترل بودند. برای محاسبه و مقایسه بین گروهی از تحلیل واریانس و برای مقایسه درون گروهی ازt وابسته استفاده شد (05/0≥α).

یافته­ ها. در هر سه گروه تمرینی کاهش وزن بدن، شاخص توده بدن، دور کمر، دور لگن، نسبت دور کمر به قد، درصد چربی بدن و توده چربی بدن و افزایش هورمون IGF-1 معنادار بود (05/0≥P). در گروه کنترل افزایش دور لگن و کاهش هورمون IGF-1 معنادار بود (05/0≥P). بین سه گروه تمرینی، گروه تمرین هوازی تناوبی بیشترین تاثیر را بر بهتر شدن بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به NAFLD داشت. در مقایسه بین گروهی، هورمون IGF-1، شاخص توده بدنی، دور کمر، دور لگن و نسبت دور کمر به قد، در گروه­های تمرین هوازی تناوبی، تداومی و ترکیبی نسبت به گروه کنترل معنادار شد (05/0≥P).

نتیجه­ گیری. تمرین هوازی تداومی تناوبی و ترکیبی باعث بهتر شدن ترکیب بدنی و هورمون IGF-1 می­شود و با توجه به یافت ها، تمرین هوازی تناوبی بیشترین تاثیر را بر بیماران دیابتی مبتلا به NAFLD دارد. بنابراین توصیه می­شود که این دسته بیماران به طور منظم در فعالیت ورزشی هوازی به ویژه تمرین هوازی تناوبی شرکت کنند.