چکیده
زمینه: پرونیشن پا به عنوان یک حرکت ترکیبی بیان شده است که در زنجیره حرکتی باز شامل اورژن، آبداکشن و دورسی فلکشن مچ پا است. وجود Over-pronated foot مناسب نیست، به این دلیل که می تواند منجر به آسیب های مختلفی در اندام تحتانی گردد. هدف از پژوهش حاضر، اثر راه رفتن روی شن بر هم انقباضی عضلات اندام تحتانی افراد دارای Over-pronated foot بود.
روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی بود. نمونه های آماری پژوهش حاضر شامل 30 فرد سالم و 30 فرد با Over-pronated foot بودند که داوطلب شرکت در این مطالعه شدند. از دستگاه الکترومایوگرافی 8 کاناله و با الکترود سطحی فعالیت عضلات طی راه رفتن روی شن ثبت شد. از آزمون آنالیز واریانس دوسویه جهت تحلیل آماری در سطح معنی داری P<0/05 استفاده شد.
یافته ها: یافته ها کاهش معنی داری را در directed co-contraction مچ پا (P<0/001) در فاز جداشدن پنجه پا طی راه رفتن روی شن نسبت به سطح زمین در دو گروه نشان داد. سایر مولفه های هم انقباضی مچ پا هیچگونه اختلاف معنی داری را طی فاز های راه رفتن روی شن نشان نداد (P<0/05).
نتیجه گیری: با توجه به میزان هم انقباضی عضلات مفصل مچ پا در مراحل مختلف استانس و مقایسه آن بین دو گروه، افراد Over-pronated foot طی راه رفتن روی شن کاهش معنی داری را در directed co-contraction مچ پا نشان دادند. با توجه به اینکه عضلات ساق افراد دچار Over-pronated foot میزان هم انقباضی بیشتری از خود نشان می دهند این کاهش directed co-contraction مچ پا طی راه رفتن روی شن نشان از اثر مثبت شن است. البته مطالعات بیشتری لازم است تا مکانیسم اثر دقیق راه رفتن روی شن ارزیابی شود.