اثر غوطه وری در آب سرد بعد از فعالیت برونگرا بر پاسخ های اکسیداتیو و التهابی در عضله اسکلتی

چکیده

زمینه: بعد از فعالیت ورزشی برونگرا، فشار اکسیداتیو و التهاب افزایش می یابد. غوطه وری در آب سرد بعد از فعالیت ورزشی جهت تسریع ریکاوری بین ورزشکاران مرسوم است. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر غوطه وری در آب سرد بعد از فعالیت برونگرا بر پاسخ های اکسیداتیو و التهابی در عضله اسکلتی می باشد.

روش کار: یک صد سر موش نر ویستار (وزن 65/41±11/285) به طور تصادفی به گروه های کنترل، فعالیت برونگرا، فعالیت برونگرا + آب معمولی و فعالیت برونگرا + آب سرد تقسیم شدند. نیم، 24، 48، 72 و 168 ساعت بعد از فعالیت برونگرا، عضله EDL در شرایط استریل شده خارج شد. فعالیت برونگرا شامل 90 دقیقه دویدن متناوب روی تریدمیل با سرعت 16 متر در دقیقه و با شیب 16- می باشد. مقدار گونه های واکنش پذیر اکسیژن (ROS) و عامل نکروز توموری-آلفا (TNF-α) عضلانی با روش های آزمایشگاهی DCFDA و رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی اندازه گیری شدند. از آزمون های آماری کلموگروف- اسمیرنوف برای نرمال بودن داده ها و آزمون آنالیز واریانس دوسویه با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی توکی برای مقایسه بین گروه ها با سطح معناداری P≤0/05استفاده گردید.

یافته ها: بعد از فعالیت برونگرا ROS و TNF-α در سه گروه تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت (0/05>p). اوج افزایش ROS به طور معنادار در گروه های فعالیت برونگرا، فعالیت برونگرا + آب معمولی و فعالیت برونگرا + آب سرد به ترتیب نیم، 48 و 72 ساعت بعد از فعالیت برونگرا بود (0/001>p). همچنین، اوج افزایش TNF-α به طور معناداری در گروه های فعالیت برونگرا و فعالیت برونگرا + آب معمولی 48 ساعت و در گروه فعالیت برونگرا + آب سرد 72 ساعت بعد از فعالیت برونگرا بود (0/001>p).

نتیجه گیری: غوطه وری در آب سرد باعث افزایش بیشتر و به تأخیر افتادن اوج افزایش ROS و TNF-α بعد از فعالیت برونگرا می شود که احتمالاً به آسیب ناشی از ایسکمی- ریپرفیوژن ارتباط دارد. بنابراین، بعد از فعالیت ورزش شدید، غیر متعارف، برونگرا و آسیب زا، غوطه وری در آب سرد پیشنهاد نمی شود.