سطح سرمی پروتئین پلاسمایی وابسته به حاملگی- آ (PAPP-A)در سه ماهه نخست بارداری و ارتباط آن با حاملگی نامطلوب

چکیده

زمینه: پروتئین پلاسمایی وابسته به حاملگی- آ (PAPP-A) جفتی به عنوان یک نشانگر پره ترم برای تشخیص و پیش‌آگهی نامطلوب بارداری/جنینی مطرح است. بررسی ارتباط سطح سرمی PAPP-A و سلامت مادر بویژه دیابت بارداری که شایعترین پیامد بارداری است مساله مهمی است که نیاز به مطالعه دارد. از این رو هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین سطح سرمی PAPP-A طی سه ماهه اول بارداری با دیابت بارداری و سایر پیامدهای بارداری می‌باشد.

روش‌کار: در یک مطالعه کوهورت، ۴۰۰ نفر از زنان بارداری که در طی ۳ ماهه نخست به کلینیک‏های مراقبت بارداری مراجعه می‏کردند، از لحاظ سطح سرمی PAPP-A ارزیابی ‏شدند. در صورتی که سطح سرمی PAPP-A آن‏ها کمتر از 0/04 MOM بود به عنوان نمونه‌های دارای ريسك فاكتور و گروه زنان بارداری که سطح سرمی PAPP-A آنها بیشتر از MoM ۴/۰ بود، نیز به عنوان شاهد قرار ‏گرفتند. در آزمودنی‌ها سن مادر، سطح سرمی PAPP-A، نوع زایمان، سن بارداری، محدودیت رشد داخل رحمی، پره‌اکلامپسی، سقط خود به خودی، و دیابت بارداری مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده‏ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه‏ی ۱۶ و آزمون آماری کای‌دو و فیشر انجام گرفت و سطح معنی‏داری در تمام موارد ۰۵/ ۰در نظر گفته شد.

یافته‌ها: میانگین سنی زنان باردار مورد بررسی در این مطالعه،4/74 ± 26/85 سال بود. بین سطوح سرمی PAPP-A سه ماهه اول بارداری و ابتلا به پره‌اکلامپسی (0/003=P)، دیابت بارداری (0/039=P)، محدودیت رشد داخل رحمی (0/005=P)، و سقط خود به خودی (0/04=P) ارتباط آماری معنی‌دار معکوسی مشاهده شد ولی بین سطوح سرمی PAPP-A با تولد زودرس (0/102=P) و نوع زایمان (0/583=P) ارتباط معنی‌داری مشاهده نشد.

نتیجه‌گیری: یافته‏های مطالعه‏ی حاضر نشان داد که پایین بودن میزان PAPP-A در سه ماهه‏ی اول بارداری، به عنوان یک ریسک فاکتور احتمالی در بروز عوارض نامطلوب بارداری/جنینی از جمله پره‌اکلامپسی، دیابت بارداری، محدودیت رشد داخل رحمی، و سقط خود به خودی مطرح می‌باشد و لازم است مطالعات دقیق‌تری صورت گیرد.