ﻣﻘﺎﻳﺴه پاسخ هورمون رشد و عامل رشد شبه ‌انسولین-1 به دو نوع ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻲ ﺑﺎ و ﺑﺪون ﻣﺤﺪودﻳﺖ ﺟﺮﻳﺎن ﺧـﻮن در پسران ورزشکار نوجوان

چکیده

زمینه: تمرین مقاومتی به‌عنوان موثرترین روش برای افزایش توده عضلانی شناخته شده و محور هورمونی GH-IGF-1 در هر دو دوره کودکی و بزرگسالی برای سلامت سیستم اسکلتی- عضلانی مهم در نظر گرفته شده است. ﻫﺪف از پژوهش ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻘﺎﻳﺴه پاسخ هورمون رشد و عامل رشد شبه‌‌انسوبین-1 به دو نوع ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻲ ﺑﺎ و ﺑﺪون ﻣﺤﺪودﻳﺖ ﺟﺮﻳﺎن ﺧـﻮن پس از یک جلسه فعالیت ورزشی بود.

روش‌کار: ﺑـﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر 36 پسر ژیمناستیک‌کار 10 تا 14 ساله در یک طرح تحقیق نیمه‌تجربی شرکت کردند. آزمودنی‌ها (با میانگین وزن8/11±37/11 کیلوگرم، قد 16/58±145/11 سانتی‌متر، شاخص توده بدن 1/77±17/40 کیلوگرم بر مترمربع) به‌طور تصادفی به سه گروه 12 نفره تمرین ‌مقاومتی شدت‌بالا، تمرین ‌مقاومتی کم‌شدت همراه با محدودیت‌ جریان ‌خون و کنترل تقسیم شدند. تمرین شامل سه حرکت بازشدن زانو، خم‌شدن آرنج و پرس‌سینه بود. نمونه‌های خونی قبل و نیم ساعت بعد از اجرای تمرین گرفته شد. سنجش مقدار هورمون رشد و فاكتور رشد شبه‌انسوليني-1 به وسيلة روش راديو ايمونواسي و دستگاه گاماكانتر صورت گرفت. از آزمون آماری تی‌ وابسته برای بررسی نتایج درون‌گروهی و از آنالیز واریانس یک‌راهه برای بررسی نتایج بین‌گروهی استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج درون‌گروهی نشان داد که پس از یک وهله فعالیت ورزشی متغیر GH در هیچ ‌یک از گروه‌های مقاومتی شدت‌بالا (0/182 =P)، مقاومتی انسدادی (0/195 =P) و کنترل (0/317 =P) معنی‌دار نشد، لیکن متغیر IGF-1 تنها در گروه مقاومتی انسدادی (0/004 =P) افزایش معنی‌دار داشت. همچنین نتایج بین‌گروهی نشان داد در مقادیر GH و IGF-1 تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها وجود نداشت (0/05<P).

بحث و نتیجه‌گیری: فعالیت مقاومتی کم‌شدت همراه با مداخله محدودیت جریان ‌خون در مقایسه با فعالیت مقاومتی شدت‌بالا، تاثیر بیشتری در بیان IGF-1 در کودکان ورزشکار داشت، لذا این شیوه تمرینی به جهت سازگاری‌های عضلانی ناشی از محور هورمونی GH-IGF-1، همانند تمرینات مقاومتی شدت‌بالا مناسب بنظر می‌رسد.