چکیده
زمینه: عامل رشد شبه انسولینی-1 (IGF-I) نقش‌های متنوعی دارد، اما شواهد علمی نشان می‌دهد که یک نشانگر زیستی مرتبط با شاخص‌های آمادگی جسمانی و سلامتی است. از این‌رو، مطالعه حاضر به بررسی تاثیر و رابطه بین غلظت IGF-I و آمادگی هوازی (VO2max)، بی‌هوازی، فشار خون سیستولی، دیاستولی و درصد چربی پسران نوجوان، قبل و بعد از هشت هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) می‌پردازد.
روش کار: در این مطالعه نیمه‌تجربی، 22 پسر نوجوان (17-15 ساله) انتخاب و پس از همگن‌سازی بر اساس سن، غلظت IGF-I و میزان آمادگی هوازی به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (11 =n) و HIIT (11 =n) جایگزین شدند. سپس، هشت هفته (هر هفته 4-3 جلسه) تمرین HIIT را اجرا کردند که هر جلسه تمرین شامل 8-6 تکرار دویدن 60-30 ثانیه‌ای با شدت تمام و 4-5/3 دقیقه استراحت بین هر تکرار بود. در نهایت، مقادیر هر یک از شاخص‌های فوق‌الذکر، 24-18 ساعت قبل و بس از مداخله تمرینی اندازه‌گیری شد.
یافته‌ها: پس از هشت هفته تمرین HIIT، مقادیر IGF-I، اکسیژن مصرفی بیشینه (VO2max)، توان بی‌هوازی اوج (PPO) و میانگین توان بی‌هوازی (MPO) نسبت به دوره قبل از تمرینات افزایش و شاخص خستگی طی آزمون RAST و درصد چربی به طور معنی‌داری کاهش يافت . همچنین، همبستگی و رابطه مثبت معنی‌داری بین میزان تغییرات IGF-I و تغییرات آمادگی هوازی، بی‌هوازی و درصد چربی بدنی مشاهده شد. با این حال، فشار خونی سیستولی و دیاستولی پس اتمام دوره تمرینی تغییر معنی‌داری نشان نداد .
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می‌رسد IGF-I می‌تواند به عنوان شاخصی برای ارزیابی آمادگی بدنی پسران نوجوان مورد استفاده قرار گیرد.