تاثیر تمرین هوازی بر پروتئینهای یکپارچگی سیناپسی در هیپوکامپ و قشر پیش‌پیشانی موش‌های مبتلا به دیابت نوع دو

چکیده

زمینه: با توجه به مطالعات قبلی، دیابت با اختلال عملکرد شناختی، شکل پذیری سیناپسی، سیناپتوژنز و نوروژنز در مغز همراه است. شواهد نشان می‌دهد که فعالیت ورزشی باعث بهبود عملکرد شناختی و جلوگیری از تغییرات زیانبار در مسیرهای سیگنالینگ مرتبط با دیابت می‌شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرین هوازی بر روی تردمیل (ATET) بر پروتئین‌های سیناپسی در قشر پیش پیشانی و هیپوکامپ موش‌های صحرایی دچار دیابت القا شده توسط استرپتوزوتوسین (STZ) بود.

روش‌کار: در این مطالعه از 20 سر موش صحرایی بالغ نر نژاد ویستار حدودا 3 ماهه با وزن 25 ± 250 گرم استفاده شد. دیابت القایی به وسیله رژیم غذایی پرچرب (HFD) به مدت 4 هفته و دوز پایین STZ (35 میلی‌گرم/ کیلوگرم به صورت تزریق درون صفاقی) ایجاد شد. سپس حیوانات دیابتی به دو گروه 10 تایی تقسیم شدند: گروه کنترل (C) و گروه تمرین هوازی (E). برنامه تمرینی در هفته اول با سرعت 13 متر در دقیقه، 25 دقیقه در روز، به مدت 5 روز در هفته و با شیب صفر درجه شروع و به تدریج در هفته هشتم به سرعت 27 متر بر دقیقه به مدت 60 دقیقه در روز افزایش یافت. برای مقایسه گروه‌ها از آزمون تی مستقل در سطح معنی‌داری 05/0P< استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که ATET بیان پروتئین SNAP-25 و PSD 95 را در هیپوکامپ و قشر پیش پیشانی نسبت به گروه C افزایش داد. با این حال، اختلاف معنی‌داری بین میزان سیناپتوفیزین هیپوکامپ و قشر پیش پیشانی در گروه‌های E و C وجود نداشت.

نتیجه‌گیری: یافته‌های این تحقیق نشان دادند تمرین هوازی بر روی تردمیل می‌تواند اثرات زیانبار دیابت را کاهش داده و بیان پروتئین‌های پیش و پس سیناپسی مرتبط با یکپارچگی سیناپسی را افزایش دهد.