چکیده
زمینه: کوتاهی فلکسورهای هیپ از عوامل خطر اصلی بروز اختلالات نوروماسکولار اندام تحتانی است که نه تنها باعث تغییر الگوهای حرکتی شده بلکه احتمالا منجر به تغییر در ویژگی های نوروماسکولار سایر عضلات شود. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر کوتاهی عضله ایلیوسواس بر فعالیت الکتریکی عضلات سنیرژیست اکستنشن مفصل ران حین الگوی عملکردی راه رفتن انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعه مورد شاهدی پانزده نوجوان با سن 11-14 سال با کوتاهی عضله ایلیوسواس و پانزده نوجوان سالم بر اساس معیارهای همتاسازی قد، وزن، شاخص توده بدنی، پای برتر و سابقه فعالیت ورزشی به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. فعالیت الکترومیوگرافی سطحی عضلات دوسررانی، گلوتئوس ماکزیموس و اداکتور مگنوس طی سه مرحله فاز استقرار راه رفتن شامل تماس پاشنه، مرحله میانی و مرحله انتهایی که با فوت سوییچ مشخص شده بود ثبت شد.
یافته ها: نتایج نشان داد فعالیت الکتریکی عضله دوسر رانی در مرحله میانی (p=.002) و مرحله انتهایی فاز استقرار راه رفتن (p=.001) فعالیت الکتریکی عضله اداکتورمگنوس در مرحله انتهایی (p=.001) و مرحله میانی فاز استقرار راه رفتن (p=.04) و فعالیت الکتریکی عضله گلوتئوس ماکزیموس در مرحله انتهایی فاز استقرار راه رفتن (p=.001) در افراد با کوتاهی عضله ایلیوسواس بیشتر از همتایان سالم بود.
نتیجه گیری: افراد با کوتاهی ایلیوسواس با افزایش فعالیت الکتریکی عضله دوسررانی، اداکتور مگنوس و گلوتئوس ماکزیموس در فاز استقرار راه رفتن نسبت به همتایان سالم مواجه هستند و این تغییر استراتژی نوروماسکولار در اندام تحتانی که حاصل کوتاهی عضله ایلیوسواس هست بایستی مد نظر قرار گیرد.