چکیده
زمینه: شایعترین علل مرگ ومیر بیماران دیابتی، اختلالات قلبی عروقی است که یکی از دلایل آن عوامل التهابی می باشد. با توجه به اینکه فعالیت بدنی قادر به کاهش التهاب است، مطالعه حاضر تأثیر دو نوع تمرین مقاومتی فزاینده (RT) و تناوبی شدید (HIIT) را بر بیان ژن TRAF6 عضله قلبی و TNF-α سرمی موش های دیابتی نر بررسی کرده است.
روش کار: در این تحقیق تجربی، 72 سر موش صحرایی نر به 6 گروه 12 تایی موش های دیابتی (n=12)، کنترل (n=12)، دیابتی تمرین تناوبی شدید (n=12)، تمرین تناوبی شدید (n=12)، دیابتی تمرین مقاومتی فزاینده (n=12) و تمرین مقاومتی فزاینده (n=12) تقسیم شدند. تمرین مقاومتی فزاینده در 6 هفته 3 جلسه ای بالا رفتن از نردبان عمودی، همراه با وزنه های 50%، 75%، 90% و 100% وزن بدن حیوان، انجام شد. سپس 30 گرم به وزنه ها اضافه می شد، تا جایی که موش ها نتوانند نردبان را طی کنند. تمرین تناوبی شدید نیز در 6 هفته ی 3 جلسه ای، با شدت 50 تا 110 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی صورت گرفت. 24 ساعت بعد از اتمام تمرین آزمون عملکردی گرفته شد و 48 ساعت بعد از آزمون، حیوانات تشریح شدند. درنهایت، بیان ژن TRAF6 با استفاده از تکنیک Real Time PCR و مقدار سطوح TNF-α سرمی با روش ELISA مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته ها: میزان TRAF6 بعد از هر دو نوع تمرین در گروه دیابتی، افزایش معناداری داشت که این افزایش در گروه HIIT بیشتر بود و میزان سرمی TNF-α پس از هر دو نوع تمرین کاهش معناداری داشت و این کاهش در گروه HIIT بارزتر بود.
نتیجه گیری: HIIT و RT می توانند نقش مهمی در کاهش عامل التهابی TNF-αبیماران دیابتی داشته باشند که HIIT در این زمینه مؤثرتر است. افزایش بیان ژن عامل واسطه ای TRAF6 می تواند در مسیرهای التهابی ایجاد شده باشد، که احتمالاً نیاز به کاهش شدت تمرین دارد؛ یا در مسیرهای ضدالتهابی باشد که نشان دهنده ی اثر مثبت تمرین بر دیابت است.