چکیده
زمینه: روش‌های سانتریفیوژ شیب غلظت (DGC) و Zeta جهت جداسازی اسپرم‌های طبیعی جهت درمان ناباروری استفاده می‌شود. مطالعات پیشین نشان داده‌اند که روش Zeta بیشتر در جداسازی اسپرم‌های طبیعی با کروماتین سالم نسبت به DGC مؤثر است. در این مطالعه، هدف ما مقایسه پروتئین متصل شونده به دامنه WW صفحات خلف آکروزومی (PAWP) بعنوان یکی از فاکتورهای مرتبط در فعال شدن تخمک، بین دو روش می‌باشد.
روش کار: نمونه مایع منی از 23 مرد با پارامترهای اسپرمی طبیعی (غلظت، تحرک و مورفولوژی) بر اساس معیار سازمان بهداشت جهانی جمع‌آوری شد. نمونه مایع منی با محیط VitaSperm شسته و هر نمونه به سه گروه کنترل، DGC و Zeta تقسیم شدند. درصد و شدت PAWP در هر گروه با استفاده از فلوسایتومتری ارزیابی شد. بعلاوه، مکان PAWP در اسپرم‌ها توسط روش ایمنواستینینگ تعیین گردید.
یافته ها: درصد اسپرم‌های PAWP مثبت بطور معنی‌داری در اسپرم‌های جدا شده از روش DGC در مقایسه با گروه های کنترل و Zeta بیشتر بود (0/001>P)، در صورتی که شدت PAWP بطور معنی‌داری در اسپرم‌های جدا شده از روش Zeta در مقایسه با روش DGC و کنترل بیشتر بود. پروتئین PAWP بطور عمده در قطعه استوایی و صفحات خلف آکروزومی سر اسپرم در همه گروه‌ها قرار دارد.
نتیجه گیری: اگرچه روش Zeta درصد پایین‌تری از اسپرم‌های PAWP مثبت را در مقایسه با روش DGC جداسازی می‌کند اما این اسپرم ها شدت بیشتری از PAWP را نسبت به روش DGC آشکار نموده‌اند. لذا اسپرم‌های جدا شده به روش Zeta، احتمالاً شانس بیشتری در فعال شدن تخمک را دارند. با این حال مطالعات بیشتری جهت تأیید این نتایج لازم است.