چکیده
زمینه: افزایش ترشح رزیستین سبب اختلال در عملکرد انسولین و متابولیسم گلوکز شده و واسپین نیز بر مقاومت به انسولین تأثیرگذار بوده و می تواند نقش ضد التهابی داشته باشد. از این رو تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات تناوبی بی هوازی بر رزیستین و واسپین سرمی و مقاومت به انسولین انجام شد.
روش کار: تحقیق نیمه تجربی حاضر شامل مردان چاق مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد که 28 نفر از آنها بصورت هدفمند انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه 14 نفری کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرین تناوبی بی هوازی انجام دادند. از همة آزمودني ها قبل و بعد از 8 هفته اجراي تمرین تناوبی نمونه های خونی جمع آوری شد. ابتدا پیش‌فرض‌های همگن بودن شیب خط رگرسیون و همچنین خطی بودن رابطه بین نمرات قبل و بعد تمرین بررسی و پس از تایید از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد (سطح معنی‌داری p≤0/05 در نظر گرفته شد).
یافته ها: تمرین تناوبی بی هوازی باعث کاهش معنی دار میزان واسپین (0/0001> P=و 43/243=f)، رزیستین (0/0001> P=و 40/957=f) و مقاومت به انسولین (0/0001> P=و 52/024=f) شده است.
نتیجه گیری: انجام تمرینات تناوبی بی هوازي همراه با کاهش وزن و درصد چربی بدن، منجر به کاهش معنی دار رزیستین و واسپین سرمی و همچنین مقاومت به انسولین می شود، بنابراین می تواند به عنوان یک روش درمانی مکمل براي افراد چاق و بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مورد توجه قرار گیرد.