چکیده
زمینه: تمرین راهرفتن الاستیکی یک روش جدید برای بهبود الاستیسیته راهرفتن و تغییر الگوی توزیع فشار کفپایی است. هدف از این پژوهش بررسی تغییرات الگوی توزیع فشار کفپایی حین راهرفتن در زنان مبتلا به کمردرد متعاقب هشت هفته راهرفتن الاستیکی بود.
روش کار: مطالعه حاضر از نوع نیمهتجربی است. نمونه شامل 20 زن دارای عارضه کمردرد بود. آزمودنیها به دو گروه کنترل (تعداد: 11) و تجربی (تعداد: 9) تقسیم شدند. آزمودنیهای گروه تجربی به مدت هشت هفته تمرین راهرفتن الاستیکی را سه بار در هفته انجام دادند و گروه کنترل هیچگونه تمرینی را انجام ندادند. متغیرهای فشار کفپایی شامل اوج نیروی عمودی عکسالعمل زمین، زمان رسیدن به این اوج، نرخ بارگذاری، اوج متغیرهای فشار کفپایی در نواحی دهگانه پا، اوج نیروهای وارده بر نواحی دهگانه پا و جابجایی مرکز فشار در دو راستای داخلی-خارجی (copx) و قدامی-خلفی (copy) بود. مقادیر فشار کفپایی طی پیشآزمون و پسآزمون توسط دستگاه فوت اسکن (نرخ نمونه برداری 300 هرتز) ثبت شد. از آزمون آماری آنالیز واریانس دو سویه جهت تحلیل آماری دادهها استفاده شد. سطح معناداری برابر P < 0.05 بود.
یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که طی پسآزمون در مقایسه با پیشآزمون در گروه تجربی اوج نیروی عمودی عکسالعمل زمین (مولفه FzMS) کوچکتر است (P = 0.002). علاوه بر این، یافتهها نشان داد که اثر عامل گروه بر متغیر اوج فشار کفپایی ناحیه میانه پا معنادار است (P = 0.011). نتایج هیچ اختلاف معنیداری را در ارتباط با اثر عامل گروه، زمان و اثر تعاملی گروه و زمان بر اوج نیروی عمودی، زمان رسیدن به اوج، جابجایی مرکز فشار، نرخ بارگذاری عمودی و زمان اتکای راهرفتن نشان نداد (P > 0.05).
نتیجه گیری: یافتههای پژوهش حاضر نشان داد که تمرینات راهرفتن الاستیکی روی مدت زمان اتکا اثر معنیداری ندارد. همچنین تمرینات الاستیکی راهرفتن در گروه تجربی، میزان اوج نیروی عمودی عکسالعمل زمین (مولفه (FzMS طی پسآزمون در مقایسه با پیشآزمون را کاهش داد که میتواند الگوی راهرفتن را اصلاح و از مزمن شدن کمردرد جلوگیری کند.