چکیده
زمینه: فعالیت‌های تداومی و تناوبی علاوه بر کاهش وزن می‌توانند موجب تغییراتی در بافت چربی شوند. هدف از انجام این مقاله بررسی اثر یک جلسه فعالیت تداومی و تناوبی با شدت بالا بر میزان VEGFدر بافت چربی موشهای نر ویستار چاق است.
روش‌کار: پس از هشت هفته رژیم پرچرب، 30 سر موش با g/cm2 0/68 BMI:، انتخاب شدند. فعالیت در گروه تناوبی با شدت بالا شامل 5 مرحله با شدت vVo2max ٪100 و 4 مرحله با شدت vVo2max ٪30 بود. شدت در گروه تداومی نیز برابر با vVo2max ٪65 بود. دو گروه فعالیت خود را پس از 3 دقیقه گرم کردن شروع کردند. گروه کنترل هیچ فعالیتی نداشت. بلافاصله بعد از فعالیت ورزشی حاد موش‌ها بی‌هوش شدند، سپس بافت چربی زیر پوستی و احشایی آنها جمع‌آوری شد. برای تعیین غلظت VEGF از روش وسترن بلات استفاده شد.
یافته‌ها: آزمون آماری ANOVA یک‌طرفه نشان داد، میزان VEGF در گروه تداومی افزایش ۳۹ درصدی داشت (0.050=P)، درحالی‌که پس از فعالیت تناوبی با شدت بالا در بافت چربی احشایی کاهش یافت (0.012 =P). میزان VEGF به علت پایین بودن یا خطا در نمونه‌برداری در بافت چربی زیرپوستی قابل اندازه‌گیری نبود.
نتیجه‌گیری: فعالیت تداومی در افزایش VEGF مؤثر بود. احتمال دارد کاهش VEGF در گروه تناوبی به علت کاهش خون‌رسانی به بافت چربی در زمان فعالیت با شدت بالا باشد. با توجه به عملکرد نامناسب ظرفیت آنژیوژنیک در بافت چربی افراد چاق جهت تحریک سازگاری بیشتر و تشخیص دقیق، پیشنهاد می شود، تغییرات میزان VEGF در زمان‌های مختلف پس از فعالیت ورزشی اندازه‌گیری شود.