تاثیر شش هفته تمرین تناوبی شدید در شرایط کم‌جاذبه‌ای بر پروتئین پایه­ میلین تخریب‌شده مغزی موش­هاي صحرایی نر سالم

چکیده

زمینه: فضانوردان و افرادی که در شرایط کم جاذبه هستند، با چالش‌های عصبی مواجه‌اند، از طرفی تمرین تناوبی شدید عاملی موثر در تقویت دستگاه عصبی معرفی شده است. از این رو هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر شش هفته تمرین تناوبی شدید در شرایط میکروگراویتی بر پروتئین پایه‌ میلین تخریب شده مغزی (dgen-MBP) موش‌هاي صحرایی نر سالم است.

روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع بنیادی است، که 30 سر موش صحرایی نر با ميانگين وزن 7/5±2/189گرم، به شكل تصادفى به ٥ گروه كنترل پايه (6 سر)، تعلیق (6 سر)، کنترلHIIT (6 سر)، HIIT (6 سر) و تعلیق HIIT(6 سر)، تقسيم شدند. گروه‌های تمرین، HIIT را روی تردمیل اجرا می‌کردند که زمان فعالیت 30 ثانیه با سرعت 29 متر بر دقیقه و زمان استراحت 1دقیقه با سرعت 13 متر بر دقیقه تا بروز خستگی انجام می‌شد. موش‌های صحرایی 48 ساعت بعد ازآخرین جلسه‌ تمرینی، تحت شرایط بیهوشی کشته شدند و برای ارزیابی داده‌های مربوط به dgen-MBP از کیت الایزا استفاده شد. همچنین از آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه (One-way ANOVA) برای مقایسه بین گروهی و از آزمون تعقیبی بونفرونی برای مقایسه گروه‌ کنترل پایه و دیگر گروه‌ها استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس یک‌طرفه معنی‌داری بین گروهی در متغیرهای آزمون عملکردی و dgen-MBP را نشان داد (P≤0.05). که در این بین گروهHIIT بالاترین میزان پیشرفت را متغیر آزمون عملکردی (5/38 متر بر دقیقه) و در گروه تعلیق HIITنیز بیشترین میزان مربوط به dgen-MBP(5/21 نانوگرم بر میلی‌لیتر) را نسبت به گروه کنترل پایه نشان دادند.

نتیجه گیری: با توجه به نتایج و با احتیاط کامل می‌توان به افرادی که در شرایط میکروگرویتی هستند پیشنهاد کرد که با تمرین HIIT در مدت زمان حداقل 6 هفته، مى‌توانند به‌دلیل افزایش میزان dgen-MBP، سطح سلامتی و عصبی خود را افزایش داده، همچنین زمان رسیدن به خستگی را بیشتر کنند.