چکیده
زمینه: پروتئین میتوکندریایی سیرتوئین-3 (SIRT3) ممکن است میانجی بروز سازگاری‌های ناشی از انجام تمرینات استقامتی از جمله بیوژنز میتوکندریایی (فعال‌سازی PGC1-α) و بهبود مقابله با افزایش تولید بنیان‌های آزاد (افزایش SOD) گردد. از اینرو هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر 12 هفته تمرین هوازی بر بیان شاخص‌های بیوژنز میتوکندریایی عضله اسکلتی موش‌های صحرایی بود.
روش کار: در این مطالعه تجربی، 17 موش صحرایی نر دو ماهه بر اساس وزن به طور تصادفی در دو گروه کنترل (C) و تمرین (AT) جایگزین شدند. تمرین هوازی به مدت 12 هفته و 5 روز در هفته با شدت 80-75 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه (33-24 متر/دقيقه با شيب 15%) روی نوارگردان اجرا شد. در ابتدا، طی یک دوره پنج هفته‌ای مدت زمان تمرین از 10 به 60 دقیقه در روز افزایش یافت و تا انتهای دوره تمرین حفظ شد. میزان بیان ژن یا mRNA پروتئین‌های SIRT3، PGC1-α و SOD2 بافت عضله نعلی با روش RT-PCR ارزیابی شد. داده‌های حاصله با استفاده از روش آماری T مستقل با نرم‌افزار SPSS18 تجزیه و تحلیل شد (P< 0.05).
یافته‌ها: پس از اتمام پروتکل تمرینی، وزن بدن و عضله گروه تمرین کمتر از گروه کنترل بود. با این حال، نسبت وزن عضله به وزن در گروه تمرین بیشتر از گروه کنترل بود (04 /0=P). همچنین، 12 هفته تمرین هوازی باعث افزایش معنی‌دار بیان ژن SIRT3 و SOD شد، اما تغییری در PGC1-α مشاهده نشد(P> 0.05).
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می‌رسد افزایش بیان SIRT3، PGC1-α و SOD احتمالاً نقش مهمی در سازگاری‌های ناشی از انجام تمرینات ورزشی هوازی دارد.