چکیده
زمینه: دیابت باعث اختلالات ساختاری و عملکردی در بافتها میشود و مشکلاتی نظیر فیبروز را ایجاد میکند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر 6 هفته تمرین استقامتی بر فیبروز عضله اسکلتی موشهای صحرایی دیابتی بود.
روش‌کار: 28 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار با محدوده وزن 250-200 گرم به روش تصادفی به چهار گروه برابر شامل دیابت تمرین، دیابت کنترل، سالم تمرین، سالم کنترل تقسیم شدند. پس از 12 ساعت محروميت از غذا، جهت القای دیابت از تزريق درون صفاقي استرپتوزوسین استفاده شد. دو هفته پس از تزریق، پروتکل تمرین استقامتی با شدت متوسط به مدت 6 هفته انجام شد. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، عضلات سولئوس و بازکننده دراز انگشتان موشهای صحرایی استخراج شد. جهت بررسی فیبروز بافتی، از روش رنگ آمیزی ماسون تریکروم استفاده شد.
یافته‌ها: در مقایسه با گروه کنترل سالم، بیماری دیابت منجر به افزایش معنیدار فیبروز در عضله نعلی (002/0=P) و عضله باز کننده دراز انگشتان (048/0=P) شد. همچنین تمرین استقامتی منجر به کاهش معنیدار فیبروز در عضله نعلی در گروه دیابت ورزش نسبت به گروه دیابت کنترل شد (043/0=P) اما تمرین استقامتی بر میزان فیبروز عضله بازکننده دراز انگشتان تاثیر معنی دار نداشت (341/0=P). همچنین تمرین باعث کاهش معنیدار سطوح گلوکز خون در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه دیابت کنترل شد.
نتيجه گیری: به نظر میرسد که تمرین استقامتی با شدت متوسط میتواند از ایجاد فیبروز بافتی ناشی از دیابت جلوگیری کند. لذا پیشنهاد میشود که تمرین استقامتی به عنوان یک مداخله غیر دارویی در جهت جلوگیری از فیبروز در عضلات بیماران دیابتی به کار گرفته شود.