چکیده
زمینه: وضعیت پیشدیابتی با افزایش شاخص‌های استرس اکسیداتیو و کاهش آنتیاکسیدانها مرتبط است. هدف از مطالعۀ حاضر بررسی اثر 12 هفته تمرین تداومی با شدت‌های Fatmax و آستانه بی‌هوازی و تمرین تناوبی شدید بر آنتیاکسیدان‌های آنزیمی و شاخص پراکسیداسیون لیپید در بیماران پیشدیابتی بود.
روش‌کار: 32 بیمار پیش دیابتی(سن 0/4± 7/38 سال، شاخص توده بدنی 4/1± 9/26 کیلوگرم بر مترمربع، چربی بدن 5/2± 2/26 درصد و اوج اکسیژن مصرفی 22/0± 49/2 لیتر در دقیقه) در 4 گروه 8 نفری کنترل (CON)، گروه تمرین تناوبی (HIT)، گروه تمرین تداومی با شدت Fatmax (FAT) و گروه تمرین تداومی با شدت آستانه بی‌هوازی (IAT) قرار گرفتند. آزمودنی گروههای HIT، FAT و IAT به مدت 12 هفته به اجرای تمرین ورزشی ویژه خود پرداختند. قبل و بعد از 12 هفته مالون دی آلدهید (MDA)، سوپر اکسید دیسموتاز (SOD) و کاتالاز (CAT) خون آزمودنیها در آزمایشگاه سنجش و از آزمون آماری t همبسته و تحلیل واریانس آنکوا برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج ما نشان داد که تاثیر تمرین ورزشی بر میزان گلوکز خون در گروه های FAT، IAT و HIT به ترتیب 12%، 10% و 17% بود، که این تفاوت بین 3 گروه تمرینی نسبت به گروه CON معنیدار بود (05/0≥P). میزان SOD و CAT پس از تمرین در مقایسه با قبل از تمرین افزایش معنیداری پیدا کرد. همچنین نتایج MDA گروههای FAT، IAT و HIT تغییر معنیداری را در مقایسه با حالت پایه نشان داد (05/0≥P).
نتيجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که روشهای تمرینی اثرات یکسانی بر میزان شاخص مقاومت به انسولین در بیماران پیش دیابتی دارد. همچنین تمرین تداومی با شدت کم تا متوسط و تمرین تناوبی شدید روشهای تمرینی اثرگذار بر بهبود آنتی اکسیدان‌های آنزیمی و شاخص پراکسیداسیون لیپید محسوب میشود.