چکیده
زمینه: آلوپسی آره‌آتا یک بیماری اتوایمیون است، بصورت ریزش موی غیراسکاری و بدون علایم کلینیکی می‌باشد. اگرچه بهبودی خودبخودی در بسیاری از بیماران مبتلا به آلوپسی آره‌آتا اتفاق می‌افتد، اما افراد زیادی از دوره‌های مزمن بیماری رنج می‌برند و با توجه به عوارض بالای درمان با کورتیکواستروئیدها و میزان عود بالا، هنوز یافتن درمان موثر جایگزین برای این افراد توسط درماتولوژیست‌ها ادامه دارد.
روش کار: 50 نفر از بیماران مبتلا به آلوپسی آره‌آتا پوست سر که طی 3 ماه گذشته به درمان با کورتیکواستروئید پاسخ نداده‌اند، به صورت دو گروه مساوی وارد مطالعه شدند. یک گروه تحت درمان دارویی با دی‌فنیل‌سیکلوپروپنون موضعی و گروه دیگر با آنترالین موضعی تحت درمان قرار گرفت. (5N201410113566IRCT:)
یافته‌ها: افراد مورد مطالعه در دو گروه، از نظر جنسیت، میانگین سنی، وسعت درگیری اسکالپ و مدت زمان دوره کنونی بیماری با یکدیگر تفاوت معنی‌داری نداشتند. از نظر پاسخ به درمان نیز تفاوت معنی‌داري بين دو گروه درمانی مشاهده نگرديد (189/0=P). سن بیماران بعنوان تنها فاکتور پروگنوستیک در درمان با DPCP یافت شد (047/0=P) و هیچ فاکتور پروگنوستیکی در درمان با آنترالین یافت نشد. در گروه درمانی با آنترالین عوارض بیشتری نسبت به گروه درمانی با DPCP دیده شد (018/0=P). از نظر طول مدت درمان و میزان عود بیماری نیز تفاوت معنی‌داری بین دو گروه درمانی وجود نداشت.
نتیجه‌گيري: استفاده از DPCP در در آلوپسی آره‌آتا با وجود اثر بهتر، تفاوت معنی‌داری نسبت به آنترالین ندارد اما با توجه به عوارض کمتر در داروی DPCP و اثر بهتر در سنین پایین‌تر می‌توان این دارو را بعنوان جایگزینی مطمئن در درمان آلوپسی آره‌آتا مقاوم کودکان مورد استفاده قرار داد.