ارزش تشخیصی پروکلسیتونین در شاخص های شدت پیلونفریت حاد

چکیده

زمینه: نظر به ویژگی پایین CRP و تعداد WBC در تشخیص پیلونفریت حاد، می توان اندازه گیری پروکلسیتونین (PCT) را به عنوان معیاری مفید و عملی در تشخیص پیلونفریت حاد معرفی کرد. با توجه به نتایج متفاوتی که در بررسی ها و مطالعات گذشته از ارزش تشخیصی PCT ارائه شده است،. هدف ما در این بررسی، قبول یا رد ارزش تشخیصی PCT در افتراق پیلونفریت حاد از عفونت مجاری ادراری تحتانی بود. روش .کار: تمامی بیماران با تشخیص بالینی عفونت ادراری در مراکز آموزشی درمانی امام رضا و سینای تبریز و در صورت مثبت بودن کشت ادرار، به عنوان عفونت ادراری محسوب شده و وارد مطالعه شدند. موارد کشت ادرار بیشتر از 105 کلونی با یک پاتوژن یا بیشتر از 104 کلونی در فرد علامت دار به عنوان عفونت ادرار مورد در نظر گرفته شد. در کلیه بیماران شمارش لکوسیتی، ESR، CRP سرم و PCT اندازه گیری شد. در تمام بیماران با عفونت ادراری تبدار، اسکن رادیو ایزوتوپ انجام شد. در صورت آسیب پارانشیم در اسکن پیلونفریت حاد مطرح شد و بیماران بدون تب و اسکن رادیو ایزوتوپ نرمال، در گروه عفونت ادراری تحتانی قرار گرفتند و میزان پروکلسیتونین اندازه گیری شد. یافته ها: در این مطالعه 100 بیمار تحت بررسی قرار گرفتند که 47 نفر مبتلا به پیلونفریت حاد و 53 نفر مبتلا به سیستیت بودند. از نظر سنی بین دو گروه تشخیصی پیلونفریت حاد و سیستیت تفاوت معنی داری مشاهده نشد ( 106/0=P) از نظر جنسی نیز تفاوت معنی داری بین دو گروه پیلونفریت حاد و سیستیت مشاهده نگردید و مقدار (948/0= P) محاسبه شده بود. میزان پروکلسیتونین بیماران به صورت میانگین 34/6٪ محاسبه شد که کمترین میزان آن 2٪ و بیشترین مقدار آن 38٪ بود. نتیجه گیری: تفاوت معنی¬دار آماری بین تعداد WBC در هر دو تشخیص مشاهده شده است به گونه ای که این میانگین در گروه پیلونفریت حاد بیشتر از گروه سیستیت می باشد. میزان ESR نیز بین دو گروه تفاوت معنی داری داشت و در بیماران با پیلونفریت حاد دارای میانگین بالاتری بود. میانگین میزان پروکلسیتونین در دو گروه با یکدیگر تفاوت معنی¬داری نداشت.